Gisteren was de eerste dag van een workshop over rouw- en verliesverwerking* waaraan ik deel neem. Behoedzaam stapte ik over de drempel van de trainingsruimte. Ik was zenuwachtig, want ik wist wat komen ging. Dat ik uitgenodigd zou worden om volledig aan te kijken, waar ik al een tijd van weg keek: mijn verdriet om het overlijden van een mooi mens, die ik heb mogen begeleiden als herstelcoach. Zij overleed gisteren exact een half jaar geleden. Haar kennende zou ze het met me eens zijn: het heeft zo moeten zijn dat de workshop juist op deze dag begon.
Ik besefte me tijdens die eerste workshopdag weer de kracht van samenzijn en delen. Naast het mooie van het leven, is met elkaar stilstaan bij en praten over de rauwe kanten zo belangrijk. Ergens wist ik dat wel. Maar toch was mijn verdriet vast komen te zitten. Ik denk doordat ik mijn gevoel afwees en er allerlei oordelen over had, zoals: “ik was maar haar
hulpverlener en geen naaste van haar en mag dit verdriet niet zo intens voelen.” Het verdriet en de angst probeerden zich een weg naar buiten te vinden en sijpelden steeds vaker door in mijn werk op een manier die ik niet wilde. Ik werd steeds alerter en begon vaker vanuit emotie te reageren op signalen, die lijken op onveiligheid of bedreiging. Alles wilde ik doen om te voorkomen dat we nog iemand zouden verliezen. Van vastklampen en willen controleren, naar loslaten en vertrouwen terug krijgen. Daar zit nu de uitdaging.
Ik weet nog dat ik een paar maanden geleden op Google ging zoeken naar advies over hoe je moet rouwen als hulpverlener. Die laatste twee woorden mag ik weglaten, besef ik me nu. Het is gewoon rouw. En helaas: er is ook geen routekaart voor iets dat zo persoonlijk is. Bij mij gaat het met golven. Soms kabbelen ze. Soms stormt het. De ene keer voelt het zo rauw en verlammend en de andere keer is er ruimte voor de mooie herinneringen, die zij mij heeft gegeven. Ik rouw om een prachtig mens dat mij heeft geraakt met wie zij was en hoe zij was: kleurrijk, flamboyant en charismatisch. Roze was haar favoriete kleur.
De workshop werd geopend met onderstaand gedicht. Het vertelde me precies wat ik horen moest: ik rouw en dat is ok.
Herinnering (Hans Stolp)
Omkijken? Liever niet. Want kijken, echt kijken doet pijn. Je voelt weer hoe het was, de pijn, het gemis. Omkijken? Liever niet. En als het moet dan maar gewapend als beton, met droge ogen, jij er niet bij. Herinnering. Zonder tranen gaat het niet. Maar door de tranen heen blijft liefde levend, vind jij jezelf terug. Herinnering. Alleen wie om kan kijken, kan vooruit zien. Wie tranen zaait, zal licht en toekomst oogsten.
* ik volg deze workshop bij Phoenix Opleidingen.
Comments